Kendi kendime dedim:
“Artık o ne derse desin, ne yaparsa yapsın kızmayacaksın!”
“Kızsan da tepki vermeyeceksin.”
“Kızsan da göstermeyecek, belli etmeyeceksin.”
Ve böylece bir çift olarak yeni bir yola girmiş olduk.
*
Kendi kendime düşündüm:
Oğlum orada karanlıklar içinde.
Görmüyor, bakmıyor,
Ama güvende.
Yiyip içiyor,
Bilmiyor ama besleniyor.
Annesini duyuyor, dinliyor.
Babası, onunla konuştuğunda da…
Anlamıyor ama öğreniyor.
Bütün duyuları kapalı,
Ama yüreği sonuna kadar açık.
İşte o güne kadar.
O gün,
Yani 5 yıl önce,
15 Eylül.
Karanlıktan çıktı.
Hemen annesine sarıldı.
Sonra sıcak lambanın altında yatarken ona serçe parmağımı uzattım.
Parmağımla elini dürttüm.
Parmağımı tuttu.
Gözlerim doldu.
İyi ki geldin oğlum.
Babalar da Anlar 